Χειμερινή ανάβαση στη Μικρή Ζήρεια

Το Σάββατο 12 Φεβρουαρίου 2011 ξεκινήσαμε για μια χειμερινή ανάβαση στη Μικρή Ζήρεια. Η συγκέντρωση της ομάδας έγινε στο Κιάτο και από κει με τα αυτοκίνητα φτάσαμε στο καταφύγιο της Ένωσης Ορειβατών Φυσιολατρών στο χωριό Κεφαλάρι.

 Το καταφύγιο ήταν η πρώτη ευχάριστη έκπληξη της ημέρας, με την αρτιότητα των χώρων του, την ωραία θέα στο οροπέδιο της Στυμφαλίας και την νοικοκυροσύνη που επικρατούσε παντού και σε παρέπεμπε σε ένα σύλλογο με οργάνωση και πείρα.

 Η διαδρομή για την κορφή φάνταζε υπέροχη με τον καυτό χειμωνιάτικο ήλιο να αντανακλάται στις χιονισμένες της πλαγιές. Έτσι φορέσαμε τον εξοπλισμό μας κι αρχίσαμε την ανάβαση από ένα σημείο λίγο πάνω απ' το χωριό. Από την αρχή της πορείας αρχίσαμε να πατάμε στο χιόνι, που όσο ανεβαίναμε γινότανε και πιο πολύ κι έτσι κάποιοι με πιο κατάλληλο εξοπλισμό μπήκαν μπροστά και χάρασσαν τη διαδρομή με τα πατήματά τους.

Ευτυχώς όμως η σήμανση του μονοπατιού ήταν πάνω σε δέντρα κι όχι στο έδαφος. Έτσι ακολουθώντας τα σημάδια μπήκαμε σε αραιό δάσος από έλατα και πουρνάρια. Το χιόνι όμως ανάμεσά τους ήταν πολύ βαθύ αλλά κυρίως όχι αρκετά παγωμένο ώστε εύκολα να κινούμαστε πατώντας πάνω του. Αυτό είχε σαν συνέπεια να καθυστερήσουμε αρκετά και να καταναλώσουμε αρκετές δυνάμεις. Μετά από πεζοπορία διάρκειας μιας ώρας φτάσαμε στο ξέφωτο που σχηματίζεται κάτω από τις κορφές της Μικρής και Μεγάλης Ζήρειας. Εκεί υπάρχουν λιβάδια με πηγές, χείμαρροι και εγκαταστάσεις βοσκών που όμως δεν φαίνονταν λόγω της χιονοκάλυψης.  Λόγω των συνθηκών που συναντήσαμε ήταν αναγκαίος πλέον ο επαναπροσδιορισμός του στόχου. Για να ανέβουμε στη κορφή, χωρίς χιονορακέτες ή ορειβατικά σκι, το αποκλείσαμε. Ένα επιπλέον πρόβλημα ήταν ότι λόγω του ότι δεν υπήρχαν δέντρα η σήμανση πρέπει να ήταν πάνω σε πέτρες κι έτσι την χάσαμε. Μας έμεινε λοιπόν να βαδίσαμε για μισή ώρα ακόμα προς το βάθος του οροπεδίου όπου και σταματήσαμε για ξεκούραση. Η επιστροφή από κει στο καταφύγιο ήταν το μοναδικό που μπορούσαμε πλέον να κάνουμε.

Η συνέχεια περιελάμβανε ξεκούραση και φαγητό. Το απόγευμα αναλώθηκε σε διασκέδαση, μαθήματα χορού και βόλτες μέχρι το χωριό. Το βραδινό φαγητό έγινε στην ευρύχωρη αίθουσα του καταφυγίου με τη μεγάλη σόμπα και το τζάκι και συνοδεύτηκε ( όπως πάντα ) με μουσική.
Η ανατολή της Κυριακής σήμανε και το τέλος της προσπάθειας για την κατάκτηση της κορφής της Μ.Ζήρειας, που δεν επετεύχθη αυτή τη φορά. Έτσι δεν μένει παρά να παρακαλέσουμε την Ε.Ο.Φ. να μας ξαναδώσει την άδεια χρήσης του καταφυγίου της κάποια άλλη στιγμή, ώστε να ξαναπροσπαθήσουμε.
Η εκδρομή αυτή ήταν άρτια οργανωμένη, σε ένα τόπο όμορφο και με ευχάριστη διάθεση από όλους τους συμμετάσχοντες. Δεν μένει παρά να ευχαριστήσουμε την Χρυσούλα και τον Κώστα για την ιδέα και την υλοποίηση της εκδρομής και βέβαια την Ε.Ο.Φ.